آزاد جعفری

ما باید همه‌ی رنج‌هایی را که فراگرد ماست، تحمل کنیم. همه‌ی ما دارای یک جسم واحد نیستیم، اما نحوه‌ی رشد همه‌ی ما یکسان است و همین امر ما را به‌سوی انواع و اقسام دردها سوق می‌دهد. همان‌گونه که بالندگی و رشد کودک از همه‌ی مراحل زندگی از کودکی تا پیری و مرگ می‌گذرد -و اساساً نیل به هر مرحله‌ای نیز، خواه مشتاق آن باشیم و خواه ترسان و پریشان از آن، برای مرحله‌ی پیشین دسترس‌ناپذیر است- به همان ترتیب ما نیز لاجرم باید همه‌ی رنج‌های این جهان را از سر بگذرانیم -شدت پابستگی ما به بشریت دست کمی‌از شدت پابستگی به خودمان ندارد- در قلمرو این هم‌آویزی نه جایی برای عدالت است و نه حتی جایی برای هراس از رنج یا جایی برای توجیه رنج بدان‌سان که آن را نوعی شایستگی و لیاقت جلوه دهیم.